Πάρβας, άγονη γραμμή. Η σημαντικότητα της ασημαντότητας.

Μετά από δυό μήνες επιστρέφω στο διαδίκτυο. Η απουσία μου ήταν λιγο πολύ ηθελημένη και είχα εξηγήσει και τους λόγους. Ακολούθησε μιά αποτοξίνωση από οτιδήποτε ηλεκτρονικό που δεν θα ταν απαραίτητα κάτι στεναχωρετικό αν η ζωή στη πόλη είχε ενδιαφέρον. Δυστυχώς είχε πολύ ενδιαφέρον, αλλά απολύτως αρνητικό. Ηταν δυό μήνες δύσκολοι, στενάχωροι, μελαγχολικοί. Να βλέπεις την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 – ή τελος πάντων την ψευδαίσθηση  μιας σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας -, να μετατρέπεται σε περίγελο της οικουμένης. Η πατρίδα μας μιά κοινωνία που δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα, να μη μπορεί να κάμει κανένα διάλογο, να μήν έχει την παραμικρή αισιοδοξία γιά το μέλλον  και να μην μπορεί να δημιουργήσει καμία προοπτική, για το πως θα αντιμετωπίσει την επερχόμενη κρίση . Μιά κοινωνία να παρακολουθεί άφωνη  τις αλαζονικές συμπεριφορές, την ακατάσχετη παπαρολογία, το απίστευτο ψέμα και την κραυγαλέα υποκρισία όλων αυτών που θα έπρεπε να δείχνουν το δρόμο της περίσκεψης, του προβληματισμού και της συνένεσης.

Περάσαν γρήγορα τα λιγότερα λαμπερά Χριστούγεννα και οι γιορτές, ώσπου μια μέρα είχα την τύχη να δω την ταινια του Γεράσιμου Ρήγα,  «Πάρβας, άγονη γραμμή». Μιά ταινία μαγεία.  Μιά ταινία που μου άλλαξε την διάθεση. Δεν ξέρω αν μ’εχουν συγκινήσει  αλλες ταινίες, όσο αυτή. Το θέμα της  απλό. Η ζωή ενός γέροντα καφετζή στην Αμοργό. Η καθημερινή επανάλειψη των ίδιων κινήσεων επί χρόνια. Τό ψήσιμο του καφέ, δυό κοφτές κουβέντες με τους δυό τρείς πελάτες του μαγαζιού, ατελείωτες σιωπές, το σκάψιμο στο χωράφι, το πήγαινε έλα στο καφενείο. Όλα αυτά μιά με στωικότητα, μια δύναμη και με μιά καρτερικότητα μεταφυσική. Μιά Σισσύφια προσπάθεια να καλλιεργήσει τη χέρσα γη από τη μία και από την άλλή να βγάλει ένα ψευτομεροκάματο στο καφενείο με την γυναίκα του. Η κινηματογραφική γραφή λιτή, απέριτη, συγκινητική, χωρίς κραυγές και εντυπωσιασμους  ιδανικά αντίστοιχη  με το θέμα. Την προσπάθεια των ανθρώπων που ζουν στην άγονη γραμμή να τα καταφέρουν με τα λίγα που έχουν και να ζήσουν ευχαριστημένοι.

Η σημαντικότητα της καθημερινής ασημαντότητας.

Η σημαντικότητα της καθημερινής ασημαντότητας εναντίον της ασημαντότητας των σημαντικών. Δεν ξέρω γιατί, αλλά την ώρα που έβλεπα προσηλωμένος την ταινία, ταυτόχρονα περνάγαν στο μυαλό μου σε ένα ρυθμό καταιγιστικό σκηνές από μιά άλλη ταινία. Την ταινία της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Σκηνές απο την απίστευτη βουλιμία των νέων γενιών να καταναλώσουν τα πάντα και να μην χάσουν τίποτα από τη ζωή του lifestyle. Σκηνές απο τις προτροπές των σύγχρονων περιοδικών γιά τα εκατό πράγματα που πρέπει να κάνεις για να πεθάνεις ήσυχος ( ταξίδι στο Νεπάλ, περπάτημα στο Μάτσου Πίτσου, έξοδο με την τάδε μοντελοβίζιτα,   σούσι στο τάδε εστιατόριο της Νέας Υόρκης, ταϊ-τσί το δήνα ξενοδοχείο στις Ινδίες). Σκηνές από ακατάσχετο  πληθωρισμό ταξιδιωτικών αναμνήσεων και εντυπωσιακών εμπειριών από «ταξιδευτές» που δεν έχουν τίποτα πάρα πάνω να κάνουν παρά να κρύψουν μια γύμνια και μιά ασημαντότητα. Οι κομπασμοί των σπανίων περιηγήσεων που δεν έχουν σχέση  με την ουσία του ταξιδιού αλλά με το πλέον ματαιόδοξο τρόπο  νεοπλουτίστικης επίδειξης. Σκηνές από τον ακαταπαυστο νευρωτικό αγώνα επίδειξης των αποκτημάτων του πλούτου και της ευημερίας

Και ολα αυτά στο σε μιά κοινωνία που το ανικανοποίητο έχει χτυπήσει κόκκινο. και τίποτα πιά δεν την  ευχαριστεί.

Βγαίνοντας  από τον κινηματογράφο έφυγα με μιά γλυκιά αισιοδοξία. Την είδα και στα πρόσωπα των  άλλων. Ηταν η ταινία; Ηταν η θύμηση του γέροντα της Αμοργού, που τον είχα γνωρίσει στα ταξίδια μου όταν έγραφα το βιβλίο μου «Σημάδια του Αιγαίου»; Ηταν μιά άλλη φωνή που ανακάλυπτε στα νησιά της άγονης γραμμής το ήθος και τις αξίες ενός κόσμου που έχουμε ανάγκη να δούμε για να αναστοχασθόυμε την δική μας ζωή και τις αξίες μας ;

Ο Γεράσιμος Ρήγας έκανε στους Νεοέλληνες ένα σπουδαίο δώρο. Τον ευχαριστούμε, να ναι καλά.